15-07-2019

Vannacht iets vaker wakker geweest. Waarschijnlijk is het toch even wennen aan de bedden. Ook nu weer het dommelen volgehouden tot half tien. De kinderen waren iets eerder wakker, maar die vermaken zich wel met de telefoon. Na het ontbijt met de versgebakken “sennel”, de grote uitvoering van het in Nederland zo bekende kaiserbroodje, zijn we in de auto gestapt richting de Ahornbaan. Met deze gondel gaan we vandaag omhoog. Maar eerst de activcard kopen. Het mooie is dat bij aanschaf van 2 volwassenen kaarten, de kinderen gratis kaarten krijgen. Dat scheelt! De rit met de gondel is altijd speciaal. Je ziet Mayerhofen in “no time” veranderen in een plaatsje met piepkleine huisjes. Je bent ook zo boven, waarna je bij het uitstappen vaak gauw even een extra vest of jas aantrekt.

Het plan was om eerst weer naar het kruis van Fitzenkogl te lopen. Dat hebben we gedaan. Geen klim en klauterwerk zoals 2 jaar geleden, want ze hadden een mooi pad met grindstenen aangelegd tot vlak onder de top. Wel steil, dus een paar rustpauzes waren wel noodzakelijk om mijn op hol geslagen hart weer in een normaal tempo te laten lopen.

De terugweg ging simpeler, ondanks dat je wel moest uitkijken dat je geen glijer maakt. Weer bij het bergstation van de gondel aangekomen hebben we de kinderen verrast met het nieuws dat we naar beneden gingen lopen in plaats van dezelfde gondel naar beneden te nemen. Aan hun gezichten te zien waren ze het daar niet mee eens. Maar ja, ze moesten wel en dus hobbelden ze maar achter ons aan.

Eerst nog een stukje naar boven en bij een kruising aangekomen stond mooi het bordje Mayrhofen wandelroute. 2 1/2 stunde. Nou dat viel mee. Als het waar zou zijn tenminste. Wij hebben er 4 1/2 uur over gedaan. 

Helemaal op kwamen we weer aan bij de auto op de parkeerplaats van de Ahornbaan. Maar het was wel een schitterende route door het bos. Veel stenen en boomwortels, maar echt een geweldig mooi stukje natuur. Nog even naar de Mpreis voor wat boodschappen en heerlijke spareribs meegenomen voor het avondeten. We hadden nog niet zoveel honger dus besloten we om de spareribs nog niet in de oven te doen, maar nog te wachten. Toen we tegen half acht honger kregen hebben we de ribs gepakt en zagen we dat deze niet voorgegaard waren zoals we dachten. 2 uur in de oven dus... Grr. Tegen tienen pas eten. Ach ja, het is vakantie dus die tijden maken we ons maar niet druk om. De spareribs hebben we wel eens lekkerder gehad, maar ze waren te eten. En Joey, die helemaal niets lust, vond ze zelfs lekker.